Een brievenbus. Een megafoon. De woorden van buurtbewoners. Ziedaar de belangrijkste ingrediënten van de performance De Wilde Schreeuw die "schreeuwster" Delphine Auby op uitnodiging van Constant uitvoerde in het kader van het project De Schaarbeekse Taal.

Meer info: http://ecrivezjecrierai.unventdunord.be/-Criees-a-venir-.html

Deze performance vond plaats op de Berenkuil in Schaarbeek op 10 september. Deze "schreeuw" luidde het begin in van een periode waarin Auby zich zal richten op het Eugène Verboekhovenplein, dat beter bekend is als "de Berenkuil". De Berenkuil is een belangrijk kruispunt van Schaarbeekse wegen en culturen. De periode wordt in mei 2012 afgesloten met een tweede performance voor een breed publiek.

Tien dagen voor de performance plaatste Delphine een brievenbus op het plein. Overgeleverd aan weer en wind, en aan de nieuwsgierige blikken en reacties van de buurtbewoners, nodigde ze voorbijgangers uit om er hun woorden en berichten in achter te laten. Een dag voor de schreeuw zette Delphine een tafel en stoelen op het plein. In haar rol als "openbaar schrijfster" hielp ze er mensen om hun gedachten te formuleren over hun omgeving. Mensen konden ook zelf plaatsnemen om op hun gemak een woordje te schrijven. Op de dag van de performance schreeuwde Delphine deze berichten de straat op. Voorbijgangers werden uitgenodigd om te komen luisteren naar de verzamelde woorden en om die met elkaar en met hun buren te delen.

De idee voor deze publieke performances is geboren uit Auby’s aversie tegen sombere, gesloten theaterruimtes, waarin het contact met het publiek, zelfs in de meest experimentele stukken, zeer beperkt blijft. Hieruit komt het verlangen voort om in het openbaar op te treden, om zich opnieuw te kunnen verhouden tot de openbare publieke ruimtes, tot de straten, de pleinen, de tuinen die het echte decor vormen voor het dagelijkse leven van de gewone mens.
Wat we horen in de straat, zijn niet alleen de geluiden van auto’s en trams, maar ook de woorden die de passanten in het voorbijgaan uitwisselen, hun discussies, gesprekken en de stiltes die schuilgaan achter de alles overheersende stadsruis.
Het zijn deze geluiden, gedachten, verlangens en liedjes, die de "schreeuwster" wil teruggeven aan de mensen die zich op straat bevinden. Haar verschijning is niet nieuw, maar de openbare rol die ze zichzelf aanmeet, bouwt voort op een lange, bijna vergeten traditie van ’openbare omroepers’ die sinds tijden hun berichten het stedelijk landschap in schreeuwden. Ook verhoudt ze zich tot de traditie van schrijvers die zich installeerden in de openbare ruimte, uitgerust met een bankje, een pluimen veer, pen en inkt, om mensen bij te staan in het opschrijven van hun gesproken berichten.