Schrijven en lezen zijn niet langer het alleenrecht van het papier. Voor de meeste auteurs is hun praktijk intiem verstrengeld met software en een genetwerkte infrastructuur. Wat betekent het om deze technologische context bewust mee te nemen in het literaire creatieproces? Hoe verandert het gebruik van code – actief of passief - de notie van literatuur? Wat gebeurt er met het statuut van de auteur? En de rol van de lezer?

Allison Parrish, dichter en professor Literaire creatie met code aan de NY University, reikt tijdens deze avond de hypothese aan dat computer-gegenereerd schrijven een voortzetting is van de dissociatieve ervaring van het traditionele automatische schrijven, dat surrealisten beoefenden om een onderdrukt oerbewustzijn te herstellen. Parrish vertrekt hiervoor vanuit het experimentele werk van Gertrude Stein. Voor Parrish is computergegenereerde literatuur ook een manier om de materialiteit van het schrijven, de fysieke en sociale context waarin technologieën leven, kritisch onder de loep te nemen.

Jonge schrijvers vandaag zetten software en genetwerkte technologie ook in zonder actief te programmeren. De dichters Rene Oskam en Zaineb Hamdi publiceren hun poëzie bijvoorbeeld op instagram en hebben een virtueel leespubliek. De regiseusse Cecilia Verheyden creëerde voor wtFOCK een verhaalwereld die enkel online bestaat. In het tweede deel van het programma gaan we met hen in gesprek over de vormen die virtuele teksten kunnen aannemen en over hun werkproces als instagramdichter en online regisseur.

Allison Parrish geeft de volgende dag ook een workshop in het Mundaneum in Mons. Ze is uitgenodigd in het kader van de expo ’Data Workers’ met de steun van: Ugent, DHuF - Digital Humanities Flanders, Fédération Wallonie-Bruxelles/Arts Numériques, Arts² en Constant.